Hangi bahar, daha çok canı yakar ki
“Doğum sancılarıyla” gelip;
“Büyümenin telaşıyla” geçen İlkbahar mı yoksa
Artık kurumaya yüz tutmuş; sararıp solan;
Sonbahar mı?
“Gelen gideni aratır” her zaman.
“Gelenin değersizliğinden” değil bu,
Asıl “Gidenin değeri anlaşılamadığından..”
“Zaman’ın derdi” de bu işte: Canı yakan!
Yağmurdan, rüzgardan, tozdan;
Sen daha gözünü açamadan, koşturmaktan;
“Zaman; gelir geçer” ve sen de ancak bakarsın ardından.
“Zamanın sorunu” değil ki bu: ne başı var ne de sonu,
“Sonsuz bir kaynaktan sonsuza akar durmadan…”
“Asıl sonu olan”; “Senin, benim, hepimizin” sorunu bu!
Zamanı durduramazsın, elinde tutamazsın!
Biriktirip saklayamazsın da,
“Saklayıp ta biriktirdiğini sandığını ” da
“Zamanı gelince!”elinden alacağında,: yine “Zamanı”
Anlayamazsın!
“Zamanla yarışamazsın”, yakalayamazsın da
“Zamanı; ancak ve ancak yaşarsın!”
“Yakalayıp yaşamak için de Zamanı”:
Koşmak değil, yavaşlamak hatta durmak lazım!
Ruhu uyandırıp, gözü dört açıp; iyice bakmadan,
Kırlarda koşup; çiçek gibi; renk açmadan,
Ciğerlerin yanıncaya kadar soluyup havayı;
Ayağın kayıp düşüp; çamura bulanmadan,
“Islanmadan”; anlayamazsın, hem de “Sırılsıklam!”
İliklerine kadar ıslanacaksın; ıslanacaksan!”
Farketmez ilk ya da son, işte bu: “Baharındır!”
“Bahar dediğin!” de ele avuca sığmaz ki
Sarhoş eder; başını döndürüp aklını alır,
Kandırır seni: sonsuz sanırsın.
Sen daha yakalayamadan “Baharı”, kaçar
“Ne çiçeğin renk renk açışını” gösterir
“Ne de yaprağın sararıp soluşunu”
Yağan yağmura karışıp; akar suyla, buhar olur
İşte tam da bu: “Bahardır!”
Herkesin hayatında bir “ilk ve son baharı” olur
Fakat ancak bazıları yaşar: İlkbaharla Sonbaharı..
“Yaşanmayan baharlar” da buhar olur uçar elinden.
O zaman anlarsın, bir damla yaş düşerken gözünden.
Oysa; her mevsim gibi ne ilk ne de son bahardıydı ömrün;
“Ne Nisan yağmurunun aklını başından alan,”
“Ne de de insanın aklını başına toplatmayan :
Yazdan kalma bir havada;
Sararırken hayatın rengi: “Yılın o zamanında”:
Aylardan “Ekim”, Mevsimlerden “Sonbahar”dı..
Bendeniz Yılmaz BEKTAŞ