Her sabah yüzüme çaldığım suydu
Uyandığım sabahı geceden ayıran
Kana kana içtiğimdi ruhumu yıkayıp
Çatık kaşlarımın sert ifadesini kıran
Ufacık tatlı dokunuşlarla okşayıp
Ben daha ne olduğunu anlayamadan
Eski benin yerine yeni benler koyan;
Suydu her damlasından hayat taşan
İşte tam da buydu mermeri bile yontan…
Suyun gözünden bakabilmeli hayata ama
Yosun tutmadan tıkılıp bir yerde kalmadan
Yorulmadan ve yormadan yavaş yavaş
Suyla birlikte akıp gitmeli geride kalmadan
Arınmalı su gibi yeniden bahane uydurmadan
O zaman ne kir kalır geride ne de bir leke
Meleğe değilse de değişilebilirim iyi bir Ben’e…
Bendeniz Yılmaz BEKTAŞ